Öz Şefkat ve Değer

Koçluk süreci, bireyin dış dünyaya değil, kendi iç kaynaklarına dönmesini mümkün kılan bir yolculuktur. Bu yolculukta sıkça karşılaştığımız temel ihtiyaçlardan biri de bireyin kendi değerini fark etmesi, onu dışsal onaylardan bağımsız biçimde sahiplenmesidir. Çünkü kişi ancak değerli hissettiğinde sürdürülebilir gelişim, bağlılık ve iç huzur deneyimleyebilir.

Ancak bu farkındalık hali çoğu zaman unutulur. Hayatın hızı, toplumsal beklentiler ve başarıya odaklı kalıplar içinde “önemli olmak” adına bir çabanın içine düşeriz. Oysa koçluk, bu çabayı yumuşatır; kişiye sadece olduğu hâliyle yeterli ve değerli olduğunu hatırlatır. Tıpkı bir bebeğin sevgiye layık olduğunu ispatlaması gerekmediği gibi, biz yetişkinler de bu değere sahibiz.

👉 “Ben zaten varlığım ile değerliyim.”

İşte bu farkındalık noktası, bireyin içsel güvenini besler. Duygularıyla barışır, kırılganlığını güç olarak görür, benzersizliğini tehdit değil kaynak olarak tanımlar. Tam da burada duyguların gücünü konuşuruz.
Toplum bize duyguları bastırmayı öğretmiş olabilir. Oysa koçluk, kişinin duygu repertuarını keşfetmesini ve bu alanı büyütmesini destekler. Çünkü duygular:

İnsani,
Karmaşıklığa duyarlı,
Anlamlandırmaya açık
bir iç sistemdir.
Ve bu sistem, iletişimi de derinleştirir.

Tüm bu süreçte, koç kişinin "başka biri olmasına" değil, zaten olduğu kişiyi şefkatle kabul etmesine alan tutar. Kişi de zamanla şunu öğrenir:
🟢 Farklılığım, beni eksik değil, özgün kılar.
🟢 Duygularım, zayıflığım değil, rehberim olabilir.
🟢 Ben olduğum hâlimle de zaten değerliyim.

Bu yaklaşımı desteklemek için koçluk sürecinde şu tür olumlamalar kullanılabilir:

"Ben kendimle barıştıkça, potansiyelime yaklaşırım."
"Bugün olduğum hâlimle de yolun içindeyim."
"Değerli hissetmek için değil, değerimi hatırlamak için buradayım."
Sonuç olarak koçluk, kişiye kendini dönüştürmesi için baskı kurmaz; kendisini olduğu gibi duyabilmesi için güvenli alan sunar. Ve bu alanda en kıymetli dönüşüm başlar
Kendine değer vermeye başlamak.